ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Είναι γνωστό σε πολλούς από μας, το πόσο σκληρά και επικριτικά γίνονται τα παιδιά απέναντί σε μας τους μεγάλους. Άλλοτε έχουν δίκιο, άλλοτε γίνονται άδικα. Και δυστυχώς συμβαίνει αρκετές φορές, να μην έχουν καθόλου άδικο. Κι αυτό γιατί δεν είναι όλοι φτιαγμένοι να γίνουν γονείς. Και ξέρουμε πως δεν είναι γονιός αυτός που πολύ απλά φέρνει ένα παιδί στον κόσμο, αλλά αυτός που το μεγαλώνει, το αναθρέφει, το αγαπά, το πονά και δίνει και τη ψυχή του για αυτό. Τι γίνεται όμως με αυτά τα παιδιά που δεν έχουν την τύχη και μεγαλώνουν χωρίς όλα αυτά, χωρίς να νιώσουν το τρυφερό χάδι, τη ζεστή αγκαλιά της μάνας; Τι γίνεται όταν ο γονιός βάζει αποκλειστικά και μόνο τα δικά του θέλω μπροστά και τα διεκδικεί, θυσιάζοντας χωρίς τύψεις τα ίδια του τα παιδιά; Και που εγωιστικά πιστεύει πως έχει κάθε δικαίωμα να φέρεται έτσι κι έχει το ακαταλόγιστο; Τα υπέρμετρα εγωιστικά άτομα δυστυχώς το συνηθίζουν. Πολλοί από σας θα μου πείτε πως «μα το αίμα νερό δεν γίνεται». Η γιαγιά μου όμως συνήθιζε να λέει με στόμφο «βρε, και νερό, και ξύδι γίνεται». Η ζωή η ίδια έχει αποδείξει περίτρανα πως αυτό συμβαίνει. Σε αυτές τις μόλις 264 σελίδες θα βρείτε μόνο αλήθειες, και θα γράψουν ανεξίτηλα σημάδια στη ψυχή σας. Αυτό κάνουν άλλωστε οι πραγματικές ιστορίες της ζωής. Η συγγραφέας με την δυνατή γραφή της, και αρκετές φορές ωμά και κυνικά αλλά με απίστευτή καθαρότητα περιγράφει σαν σε αρχαία τραγωδία το πόσο ισοπεδωτική μπορεί να γίνει η – κατά τα’ άλλα δεδομένη – η απουσία της μητρικής αγάπης στη παιδική ψυχή. Πόση δύναμη ψυχής όμως μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, ο οποίος παρ΄ όλα αυτά καταφέρνει να υψώσει ανάστημα, να γλείψει τις πληγές του για να επουλωθούν, να πιστέψει στον εαυτό του και με την δίψα που διαθέτει για τη ζωή να καταφέρει να προχωρήσει μπροστά. Ένα πραγματικά συγκλονιστικό βιβλίο που παρουσιάζει και μια μη ρόδινή πλευρά της ζωής. Έκανα όμως και την εξής σκέψη: είναι όντως μεγάλη κουβέντα το «δεν σε συγχωρώ!». Μήπως θα ήταν καλύτερα να συγχωρούμε, αλλά ποτέ, μα ποτέ να μην ξεχνάμε, και να τραβήξουμε μπροστά, έστω και με το ζόρι, χωρίς να κοιτάμε πίσω, πολύ περισσότερο για να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία; Διαβάστε το… γιατί η ζωή δεν είναι μόνο γλυκιά, αλλά πονά συνάμα!!!